Personalisme en ideologievorming

Nog iets naar aanleiding van het gesprek met de filosoof-psychiater. Emmanuel Mounier en zijn vriendjes van L'Esprit sloegen, zoals eerder gezegd, niet graag de brug van hun personalisme naar een concrete politieke theorie of ideologie. Eén van de redenen daarvoor kon zijn, of zou vandaag kunnen zijn, dat de essentie van het personalisme zoals ik het beschrijf net de openheid is, het relationele, terwijl ideologievorming noodzakelijkerwijs een geslotenheid impliceert. Maar er hoeft hier volgens mij geen onoverbrugbare kloof te zijn als dat relationele principe de motor én het zelfregulerende principe van de ideologie of de politieke theorie vormt en blijft. Kunnen we 'open blijven denken', kan de act van het denken open blijven staan terwijl we het denken? Ik vermoed van wel, en denk ook dat dit al verder uitgewerkt en onderbouwd is door anderen (fenomenologie? Levinas?).