Op zee, aan wal

Beste,

Na een reis van een kleine maand over Noordzee, Atlantische Oceaan en Golf van Biskaje ben ik terug aan wal, traag wennend aan het vreemde leven dat de mensen er slijten... Met dagenlang 360° water om je heen en een lege horizon kan je de wereldse zaken wel weer wat relativeren moet ik zeggen. Er is alleen het schip, haar bemanning met wie je de dag en de nacht door moet komen, en de zee - die alle vormen en kleuren aanneemt: diepblauw of grijs, vlak, hoog, hol, nevelig wit, spiegelachtig glad... We hielden ons bezig met duty (karweien, kuisen, keuken...), watch (het eigenlijke werk van een officier op de brug: kaartwerk, logboek, radar en instrumenten controleren, koersen berekenen, het weer observeren, lookout, sturen) en stand-by (werk aan dek of in de masten, het touwwerk bedienen beneden of op +30 meter hoog in de ra). Dat alles dag en nacht. Zeilen onder de sterren: als roerganger een zeilschip van 106 meter besturen, buiten om vijf uur 's nachts, onder open sterrenhemel met veel wind... het schip helt langszij in een hoek van vijfenveertig graden met de zee... en dan treedt de dageraad in... ik had niet gedacht dat ik zoiets mee ging maken... Ontzettend spectaculair dat zulke zaken kunnen volgen uit een beslissing: "het is tijd, ik ga varen".

Deze dagen bevind ik me, net als vóór ik vertrok, in wisselende stemmingen van prestaties en lethargie. Misschien zijn dat laatste die 'black dogs' waar Churchill of Hemingway over schreven. Ik heb, door weer te gaan studeren, mezelf de kans gegeven om radicaal uit te breken; de zeevaart is daartoe eerder een middel, dat past in een groter geheel van (bescheidener bedoeld dan hoe het er staat): de uitvinding van een nieuwe mens. Ik leef vandaag blijkbaar volgens een code of ideologie die ik in onze tijd nergens herken of terugvind. Het geeft me dikwijls een gevoel van vervreemding, dat me soms ook verlamt. Ik heb nu een massa tijd gekocht, tijd die ik wil doen renderen... Maar de zaken die ik op mij heb genomen liggen soms zwaar op de maag. Goeddeels vind ik het niet altijd gemakkelijk om de uren (te begrijpen zoals in de film The Hours) door te komen. Alles ligt klaar: een bevoorrechte positie in een grote organisatie, de bouwstenen voor een schrijverschap, wonen in het oude hart van een grote stad, hechte banden met goede vrienden, een boeiende opleiding die mijn wereld verder ontsluit, een toekomst met veel tijd en avontuur. Het is aan mij alleen om dat waar te maken. Deze dagen zoek ik verder naar oplossingen en manieren om mij te organiseren. (Alle tips zijn welkom.)

Vele groeten vanwege
Fenrig